Hiç de sevmem otobüsün ön koltuklarını, sanki bir kaza olduğunda ön camdan fırlayacakmışım gibi hissederim hep. Ama hem yaz sezonu hem de hafta sonu olunca, bir gün içinde Antalya-İstanbul bileti bulabildiğine seviniyor insan. Ne yalan söyleyeyim bir numaralı koltuk değil de kırk beş numara boş olsaydı, en arkada oturmayı bile göze alacaktım, sanki hiç gitmedim mi en arkada? Cam kenarı olması da ayrı bir avantaj, istediğim zaman başımı cama yaslayabilirim.
Bütün sorun otobüste uyuyamamam… Bazen bir gece evvel kendimi uykusuz bırakıp, öyle bindiğim de oldu, o da fayda etmedi. O uykusuzluğa yol yorgunluğu da eklenince, pelte gibi oluyor insan. Sabah olduğunda İzmit ile İstanbul arasındaki o bir saatlik yol, geride kalanından daha uzun sürüyor sanki, bitkin, perişan. Eve varınca da günü uyuyarak geçirdiğinden, gecen gündüzüne karışır bir kaç gün.
Ne sinir bozucudur şu mışıl mışıl uyuyan yolcular. O koltuğu şezlong kıvamında yatırıp, arkadaki yolcunun ortopedik ayarlarını alt üst ederler. Benim gibi bir doksanlık zavallıların kaçacak yeri de kalmaz, dizlerini sağa yatırıp çaresiz ve uykusuz on iki saat boyunca, İstanbul’a kaç kilometre kaldığını okursun yol kenarındaki tabelalardan…
Ama şimdi böyle bir sorunum yok… Önümde yolun iki tarafını da görebileceğim koca bir cam ve nasıl sürdüğünü izleyebileceğim bir şoför var. Hatta yanındaki muavin koltuğu bile, ara sıra muavinin oturup mola veya terminal anonsu yaptığı, kaptana çay‒kahve getirip lafladığı bir aksiyon sahnesi benim için. Ayrıca ayaklarımı rahatça uzatabileceğim koca bir merdiven boşluğu da var. İnsan on iki saat uykusuz yol gidince her fırsatı hesaplıyor ne yazık ki…
Ama uyuyan gamsızların böyle bir sorunu yok doğal olarak… Hele o mola yerine gelirken, muavinin anonsu ve otobüsün yanan ışıkları ile uyanıp da gerine gerine doğrulmaları yok mu; şeytan diyor, vur kafalarına bir odun, İstanbul’a kadar zıbarsınlar!.. Benim gibi gözünü kırpmadan ve dizleri iki büklüm saatlerce mola hayali kuran biriyle, bunların aynı haktan yararlanıyor olması, resmen haksızlık…
Otobüs’ün kalkmasına beş dakika kaldı ama yanımdaki koltuk hala boş, acaba yoldan mı alacak onu?
Ha, bir de şu yan koltuktaki yolcu sıkıntısı var her daim. Eğer gevezenin birine denk gelirsen, yandın… O zaman herif bir an evvel uyusun diye dua edersin, yok o da senin gibi uyuyamaz cinsinden çıkarsa, bu sefer sen uyuyor taklidi yapmaya başlarsın. Bazen otobüse binince yan koltuktaki herif senden önce yerleşmiş olur, nezaketen merhaba dersin ya; işte herifin o andaki tepkisi nasıl bir yolculuk geçireceğini anlaman için çok önemlidir. Eğer selamını soğuk bir şekilde alıyorsa yaşadın; bu gevezelikten hoşlanmayan biriyle sakin bir yolculuk anlamına gelir. Ama selamını sıcak ve içtenlikle alıyorsa, bari o zaman bir ortak noktamız çıksa da, herifin benimle alakasız, bayıcı hikâyesini dinleyip, fenalaşmak zorunda kalmasam diye dua edersin. Uykusuzluk ve yol yorgunluğuna eklenebilecek en kötü şey bir gevezenin yarattığı baş ağrısıdır, böyle kaç talihsiz tecrübem var sayısını bilmem…
E saat yirmi üç oldu kalkma saati bu. Arkaya dönüp baktım otobüs’ün tamamı dolu, yanımdaki iki numaralı koltuktan başka. Bu herif, elli kişilik otobüsü bile böyle bekletecek kadar rahat ve gamsızsa, uykuya kolay dalan biri olmalı, Allah vere de horlamasa… Şu hale bak, daha yanıma oturmamış adamın kişilik analizini yapıyorum, bende bir rahatsızlık olmalı!..
Saat on bir’i beş geçiyor, yolculardan homurdanma sesleri gelmeye başladı, neyse muavin bagaj kapağını kapadığına göre, demek ki beklenen yolcu da geldi.
Ayaklarımın ucundaki merdivenden çıkan hatun, önce şoförden gecikme için özür diledi ve sonra elindeki bilete bakıp, hiç ummadığı bir şeyle karşılaşmış gibi bana:
‒Pardon, siz yanlış mı oturdunuz acaba?
‒Yoo, benimki bir numara. Doğru…
‒Fakat benimki bayan yanı olacaktı?..
Bu sefer kaptana döndü:
‒Pardon şoför bey, bir yanlışlık var galiba…
Kadın bunları söylerken ne kadar güzel olduğunu görüp, bu yanlışlığın düzelmemesi için umutla beklemeye başladım…
‒Benim koltuğum bayan yanı olacaktı, bir karışıklık olmalı…
Kaptan, kapıları kapatmış ve hareket etmeye hazırlanırken muavine seslendi:
‒İsmail…
İsmail elindeki yolcu listesine bakarak öne doğru gelirken ben araya girdim:
‒Hanımefendi, eğer tek oturan bir bayan varsa, o yanınıza gelsin ben onun yerine geçerim.
Tabi bunları söylerken arkada tek başına oturan bir bayan olmadığını gayet iyi biliyordum, en azından onun yanında oturmaya meraklı olmadığımı göstermiş oldum, az çakal değilim ha!..
Muavin İsmail, kadına:
‒Hanfendi, bileti alırken bayan yanı demiş miydiniz, çünkü bizim firma buna çok dikkat eder.
‒Bileti abim almıştı ama söylemiş olması lazım, neyse artık yapacak bir şey yok, otobüs ful zaten.
‒Herhalde abiniz unutmuş olmalı…dedi muavin İsmail hafif bir tebessümle…
Kadın yanıma otururken göz göze gelmemeye dikkat ederek hafifçe toparlandım. Sonra, bıraktığı iç gıcıklayıcı parfüm kokusunu hissedip, derin bir nefes çektim gözlerimi kapayarak…
Eğer bu hatunla tanışmanın ve muhabbet etmenin bir yolu varsa bu hemen olmalı, çünkü bunu bir kaç saat sonra yaparsam, söyleyeceğim her şey sadece fırsatçılığımı ortaya çıkarır. Ama elimde ne var ki, cam kenarında oturmanın dışında? Salak! Daha ne olsun?..
‒Pardon, arzu ederseniz cam kenarına geçebilirsiniz,dedim usulca…
‒Sizin rahatınızı bozmaz mıyım?..dedi, sürpriz afet.
‒Yok canım, zaten gözümü kırpmıyorum yol boyunca, cam kenarı-koridor hiç farketmiyor.
‒Peki, çok teşekkür ederim,dedi hafifçe doğrularak…
Allah biliyor ya, bu teklifi yaparken bu kadar işe yarayacağını tahmin etmemiştim. Ya soğuk bir şekilde reddetseydi teklifimi? Ayrıca onun cam kenarında olması, benimle hiç konuşmasa bile ara sıra dışarıyı seyrediyor ayağına onu seyretmeme yeterdi. Koltuk değişimi olurken hatundan yayılan enfes kokuyu daha iyi hissettim…
Koltuğuna yerleşip çantasını astı ve bana dönerek:
‒Aslında abime cam kenarı ve bayan yanı olmasını özellikle tembih ettim ama her zamanki gibi unutkanlığı tuttu herhalde
“Allah o abiden razı olsun, unutkanlığı daim olsun” dedim içimden. Tanımadığım bir adama bu kadar minnet duyduğumu hatırlamıyorum hiç.
‒En azından birini yerine getirmiş olduk,dedim, sinsice…
‒Aslında benim de yolda uyuyamama gibi bir sorunum var, onun için cam kenarını tercih ediyorum. Gerçi gece vakti dışarıda bir şeyin göründüğü yok ya…
Söylediği her söz, yolculuğun devamı için beni umutlandırmaya başladı. Tanışma hamlesi için henüz erken olduğunu düşündüm, zaten hatun pek dilli çıktı maşallah, ben istemesem de konuşacak gibi duruyor. Gülümserken gamzeleri dikkatimi çekti, sanki bu güzelliğin gamze ile süslenmeye ihtiyacı varmış gibi… Acaba adı neydi? Gamze olabilir miydi?..
‒Sanki adı Sıdıka olsa ne olacak salak, yolculuk boyunca kaç kere telaffuz edeceksin ki onun adını?
‒Yok ama yaa, Sıdıka bu güzelliği ve nefaseti betimlemekten çok uzak; bence adı daha zarif bir şey olmalı, Selin veya Ebru filan…
Bu arada Kepez’e geldik bile, bu yirmi dakikalık suskunluk pek hayra alamet değil, ya hep susarsa!..
Ben bu sessizliği bozmanın en doğal ve kurnaz yolunu ararken, çantasından çıkardığı çubuk kraker imdadıma yetişti.
‒Buyurmaz mıydınız?
‒Niye zahmet ettiniz, zaten muavin birazdan servise başlar,deyip, iki tane çubuk çektim bana uzattığı paketten…
‒Afiyet olsun, biraz daha alsaydınız.
‒Teşekkür ederim, kâfi…
Allahım, bir kadın sesi nasıl bu kadar melodik, nasıl bu kadar davetkâr olabilir ya… Acaba nasıl bir eğitim almış olabilir, mesleği ne, bülbül terbiyecisi mi? İnsan buna yakışabilecek bir meslek bile düşünemiyor. Antalya’da mı yaşıyor, İstanbul’da mı? Evli mi, bekâr mı, dul mu? Gerçi parmağında yüzük de yok ama… Evli olsa bile, bir ev kadını olması hiç mümkün görünmüyor, mutlaka bir mesleği, bir sosyal yaşamı vardır bunun, benimle konuşmasındaki rahatlığı öyle gösteriyor çünkü. Acaba bunları öğrenme şansını verecek mi bana, benim gizemli tanrıçam?
Ona karşı nasıl bir tavır sergilemeliyim? Arzulu olduğumu hisseder de bundan ürkerse, yandım… Eğer kayıtsız görünürsem, beni sıktığını düşünür ve muhabbeti keser, daha fena yandım…
‒Ulan buna kayıtsız kalma şansın var mı sanki, öküz!.. Hem zaten, o çoktan senin niyetini okumuş, röntgenini çekmiştir… Baksana pek de zeki bir şeye benziyor bu adı meçhul ateş parçası…
Muavin İsmail tıka basa doldurduğu servis arabasını yanımıza çekip, bana döndü:
‒Çay, kahve, meşrubat, ne alırdınız?
Başımı sağa çevirip, sanki aynı soruyu ben sormuşum gibi, cam ile arama sıkıştırdığım yavru ceylana baktım.
‒Kahve lütfen,dedi, ilk ortak zevkimizi müjdeler gibi…
‒Aynısından…deyip, önümdeki arabadan bir çubuk kraker çekip, ona uzattım…
Bu teklifsiz ve kurnaz jeste, sanki nelerden hoşlandığını öğrenmeye başladığım için duyduğu memnuniyeti gösteren bir gülüşle: “Çok mersi” dedi, gülüşüne kurban olduğum.
Bu arada, bunları seyretmekte olan muavin İsmail, yüzüme sanki ‘hadi abi işin iş’ der gibi bakıp, sırıttı!..
Ya bunu benim yavru ceylanım da gördüyse!.. Ya etrafa yanlış bir izlenim vermemek için samimiyeti kesip de, yol boyunca benimle konuşmazsa!.. Bak şu muavin olacak sulu pezevenkin yaptığına!
Neyse ki o sırada kahve poşetini zarafetle açmakla meşgul olan yavru ceylanım, bu densiz yılışığın pis sırıtışını görmedi. Nasıl rahatladım anlatamam…
Ama muavin İsmail yarattığı bu tehlike ile otobüsteki en sevimsiz eleman olma unvanını kazanmıştı bile! Hatta yangında en son kurtarılacak eşya olarak İsmail’in yeri belirlenmişti artık!.. Pis İsmail, gereksiz İsmail!.. Ayrıca o biliyor muydu, benim insanın karşısına hayatta sadece bir kere çıkabilecek bu şansı elde edebilmek için, kaç tane tanımadığım herifin anlamsız muhabbeti ile beynimi düttürdüğümü, kaç uzun yolculuk gecesini işkence ile geçirdiğimi! Empati yoksunu İsmail!
Aslında İsmail gibilerini toplumdan tecrit etmek lazım! Hele böyle insanların yoğun olduğu bir yerde İsmail gibilerinin, hiç olmaması lazım! Ve hele benim yavru ceylanım gibi nadide bir şahsiyete hizmet edecek kişinin; asla İsmail olmaması lazım!.. İsmail gibi tiplerin, ne bileyim; orman gözetleme kulesi gibi, deniz feneri bekçiliği gibi; insanlarla hiç muhatap olamayacağı işlere sürülmesi lazım! Yabanıl İsmail, asosyal İsmail!.. Benim şu anda, yavru ceylanımla muhabbeti nasıl ilerleteceğimi düşünmem gerekirken, şu yılışığın bana yaptığına bak!
En iyisi ben şunu İstanbul’a gidince firmaya şikâyet edeyim… Yok yok, önce dövüp, sonra şikâyet edeyim! Bak beni de aptallaştırdı iblis herif, dövmek için İstanbul’u beklemeye ne gerek var? İlk mola yeri Afyon‒Sandıklı, orada paket yaparım ben bunu!
Ama ya benim yavru ceylanım, su filan ister de, bu herifi yara bere içinde görürse, ya bu gereksiz için üzüntü duyarsa? Ucube İsmail, tiksinç İsmail!
En iyisi bunun anasını babasını bulup, onları cezalandırmak. Siz topluma nasıl böyle mel’un bir evlat yetiştirirsiniz diye! Aslında daha iyisi var, bunun sülalesine mensup bütün erkekleri toplayıp iğdiş edeceksin ki, bu genetik felaket topluma daha fazla yayılmasın, başka İsmailler doğmasın!
Türemiyesice İsmail!
Acaba ben bu kötü duygular içinde İsmail lavuğunu cezalandırma yöntemleri geliştirirken, yavru ceylanım bana baktı mı hiç? Acaba bu kötü duygular yüzüme nasıl yansıdı, ürkütücü mü oldum yoksa? İmaj bozucu İsmail, muhabbet düşmanı İsmail!
Tam bu sırada yavru ceylanımın şakıyan sesi beni kendime getirdi:
‒Kahvenize dokunmadınız bile…
‒A sahi, kahve vardı di mi?
‒Bu arada, bana yerinizi verdiniz ama henüz tanışamadık,deyip, o öpülesi ve koklanası ve daha sonra yalanası eli bana uzatarak:
‒Ben Buse,dedi…
Tabi yaa, nasıl hissedememiştim, öküzlüğüme doymayayım. Bu güzel yaratığın isminde mutlaka onun seksapelini yansıtan bir ipucu olmalıydı. Ben de Ebru, Selin filan sayıklıyorum. Buse!.. İsmi bile can yakıcı, baştan çıkarıcı!
‒Ben de Osman, çok memnun oldum Buse Hanım.
Tanrım… Eğer zamanı durdurabilmek gibi bir hünerin varsa, bunu yüzlerimiz birbirine bu kadar yakın ve eli elimdeyken yap n’olur! Yok eğer bunun daha ileriki aşamalarını görüyorsan; o zaman yaparsın!
Elini tutarken vücudumda küçük kıpırtıların olmaya başladığını hissettim. Yaydığı afrodizyak kokuya, bir de tensel temas ve görsel ziyafet eklenince, bu kaçınılmaz ve engellenemez kıpırtının devamı beni oldukça korkuttu; daha tanışmanın başında sapık gibi görünmem hiç de hoş olmazdı.
İstemeyerek de olsa bıraktım yavru ceylanımın elini ve bacak bacak üstüne attım mecburen. Demin ben Buseyi betimlerken güzel kadın dedim ya, Allah benim cezamı versin de, bir daha kimseyi betimlemek nasip olmasın inşallah! Eğer diğer güzel kadınlar için ‘güzel’ sözcüğü kullanılıyorsa, Buse için mutlaka başka bir sözcük kullanılmalı… Türkçe sözlüklere “şahane güzel” veya “erişilmez güzel”in karşılığı olarak ‘Buse’ yazılmalı; “yontulmamış odun” veya “erişilmez öküz”ün karşılığı olarak da ‘Osman’…
Şimdi önümde hiç bitmesini istemediğim on bir saatlik bir yol var… İsmail olacak şerefsiz, boşalan bardakları toplamaya başladı bile. Birazdan kaptan ışıkları da söndürür ve biz muhabbetin devamını, uyuyan yolcuları rahatsız etmemek için fısıldaşarak ve birbirimize biraz daha sokularak yaparız; romantik aşk mabedimizde!
Ama ya uykusu gelir de dalarsa, benim gamzeli cazibem?
‒Buna asla izin vermemelisin, onun için de muhabbeti ilginç kılman, hatunu uyanık tutman lazım.
‒Daha mesleğini, tahsilini bile öğrenemedim, ya ilgi alanlarımız çok farklıysa, ya konuşacak fazla bir şey bulamazsak?
‒En azından anlattığı şeyle ilgileniyormuş gibi yapabilirsin be hanzocuğum! Zaten bilmediğin bir lisanla konuşsa bile sabaha kadar dinlemez misin bu dudu dilliyi? Şu vesveseleri kes de, onun ilgisini nasıl çekersin, muhabbeti nasıl kıvamına getirirsin onu düşün. Daha bunun İstanbul ayağı var… Bak eğer bu beraberlik sadece yolculukla sınırlı kalırsa, ağzına çalınmış bir parmak balla kalırsın ortada… Ondan sonra hangi kadın seni bu kadar cezbedecek, hangisi için bu kadar arzu duyacaksın; onu sen düşün…
‒Çıtamı da yükseltti emsalsiz afet… Hem de öyle bir yükseltti ki, ne kadar sıçrasam da erişemeyeceğim bir yücelikte görünüyor, daha şimdiden. Ama şu ana kadar ne yaptıysan işe yaramış olmalı, yoksa sana bu kadar sıcak davranmazdı benim cam kenarı güneşim. Demek ki, deminden beri sergilediğin vakur ve centilmen duruş işe yaradı, bunu bozmamalı ve ölçülü olmaya devam etmelisin.
‒Sen onu gel de benim libidoma anlat; ölçülüymüş!.. Bir yandan onun dudaklarına yapışmamak için nefis mücadelesi vereceksin, bir yandan da olgun ve centilmen erkeği oynayacaksın; kaç parçaya bölünsem acaba? Uff bu pantolon bu kadar dar mıydı ya?..
Aaah, bana neler ettiğinden habersiz, nasıl da yudumluyor kahvesini benim gece mehtabım. Neyse kaptan ışıkları da kapattı.
Yoksa ben kendi kendime gelin güveyi mi oluyorum? Yoksa ben asla elde edemeyeceğim bir şeyin hayalini mi kuruyorum? Yoksa zaten başkasına ait bu nadide gülü, sırf bana içten davrandığı için koklayabileceğini düşünerek, sonu hüsranla bitecek bir rüya mı örüyorum kendime?..
‒Düşünsene oğlum, böyle bir hazinenin sahipsiz olması mümkün mü? Bu cennet köşesinin keşfedilmemiş olması hiç aklına yatıyor mu senin, ne tür bir salaksın sen ya!
‒İyi ama, evli veya nişanlı olsa, parmağında yüzük olması gerekmez mi? Belki de erkek arkadaşı vardır sadece… Erkek arkadaş dediğin nedir ki, bu gün var yarın yok; al işte şimdi sen üstleneceksin bu kutsal görevi.
‒Hem sonra, bu afet sadece seni mi yamulttu sanıyorsun; bu mükemmel tasarımı diğer erkek gözleri görmüyor mu, âlemin uyanığı sen misin? Şunun gamzesinin çukurunda kaybolmak istemeyen bir herif olabilir mi oğlum yeryüzünde? Belki de etrafında pervane olmuş herif takımından bir aşk kölesi seçmek durumunda hissediyordur kendini, belki de değiştirip değiştirip kullanıyordur herifleri, belki de henüz aradığı herifi bulamamıştır; niye o şanslı herif sen olmayasın Kamilciğim? Uğruna köle olacak daha iyi bir şey biliyor musun? Issız bir adaya düşsen yanına Buse’den başka bir şey alır mısın? Şu anda ve daha sonra en çok yapmak istediğin şey nedir? Sesini en çok duymak istediğin şey, nedir? Sadece tek bir resme bakma hakkın olsa, Mona Lisa’yı mı, Buse’yi mi tercih ederdin?
Kokusunu en çok içine çekmek istediğin şey nedir? İdam edilirken, son arzunu sorsalar ne isterdin? Bırak gönlünü‒nefsini; duyu organlarının tamamı onu arzuluyor oğlum baksana, sen daha şimdiden iflah olmaz hale gelmişsin bitik!
‒E ne yapayım yani şimdi, Buse yok muş gibi mi davranayım? Bu zaten beyin ölümü demek benim için… Şu güzellik abidesine kör mü bakayım yani? Kokusunu içime çekmeyeyim mi? Şu kanaryalar dolusu cıvıldayan sese kulaklarımı mı tıkayayım? Oldu olacak şoföre söyle de, en yakın mezarlığın kenarında bıraksın beni…
‒Hakkında hiç bir şey bilmediğin bir hatun için, düşünülebilecek ne varsa düşündün, her türlü senaryoyu yazdın ama bunlardan ya bir tanesi doğrudur ya hiç biri… Ya hatun eşcinselse? Ya ikiniz de aynı şeyden hoşlanıyorsanız? Ortak zevklerinize bir tane daha ilave ettiği için sevinecek misin? Peki ya erkeklere karşı soğuk, firijitin biriyse ne olacak o zaman; duyarsız abide mi diyeceksin ona?
Peki ya zengin bir iş adamının metresiyse? Ya güzelliğini sermayeye çevirmiş ve lüks hayatı tercih etmiş bir saltanat düşkünü ise senin bu gece mehtabın, ne yapacaksın bu durumda? O lüks hayatı bırakıp senin kapatman olmasını mı isteyeceksin? Daha kötüsü var, senin şu cam kenarı güneşin, ya parayı verenin düdüğü çaldığı bir eskort kızsa, ya profesyonel bir ablaysa? Peki ya tek bir erkekle yetinemeyen ve işi çoktan kitlesel oynaş’a çevirmiş dejenere bir kaltaksa senin şu gizemli tanrıçan… Canı tost olmak istediğinde, dilimlerden biri olmayı kabul edebilecek misin, uçuk fantezilerine figüran olabilecek misin bu azgın ablamızın?..
‒Ona abla demeyi kes uğursuz! Ayrıca çeneni hiç boşuna yorma! Üçüncü dünya savaşı Buse yüzünden çıksa, onun tek kişilik ordusunun yegâne neferi olarak, cansiperane savunurum ben onu…
Yeter ki o, bana bahşetsin bu kutsal görevi, yeter ki onun uğrunda ölen ilk aşk şehidi olma onurunu bana versin; ben daha ne isterim… Senin sıçratacağın hiç bir çamur, benim günahtan münezzeh masum tanrıçamı lekeleyemez, kirletemez onu… Sus ve bizim kutsal aşk mabedimizi, nifaklarınla daha fazla bozma!
‒Ohoo, bizimki işi şaire bağladı. Valla birader Mecnun mod’unu bozmak istemem ama Leyla Hanım bu derin hislerinizin ne kadarından haberdar; merakıma mucip oldu da…
‒Sahi, ne yapıyor benim alın yazım, ben burada tenakuzlar içinde boğuşurken? Eğer kendini ihmal edilmiş gibi hissettiyse ne yaparım ben? Eğer canı sıkıldıysa nasıl telafi ederim; bu soysuz ihmali, bu günahkâr aymazlığı?
Bütün zarafeti ile tebessüm içinde camdan bakıyor benim gönül koltuğumun yeni sahibi. Yolun çok ötesinde siluetleri hayal meyal görünen dağlar, sanki onun camdan yansıyan aksine zarif bir dekor olmak için yaratılmışlar, belki de onun geçişine selam durmaktalar kim bilir? Öyle ya, onun varlığı ile onurlanan, onun tarifsiz güzelliği ile gönlü şenlenen sadece ben olabilir miyim? Bu ışık sadece benim gözümü kamaştırıyor olabilir mi, bu harlı ateş sadece yanındaki koltuğu ısıtıyor olabilir mi?
‒O koltuk yanacak birazdan, bekle sen…
‒Kendini ateist zanneden herkesin Buse’yi bir kere görmesi lazım… Bu mucizevî tasarımın, bu kusursuzluğun tesadüfî olamayacağını her imansız kâfir görmeli ve yaratılmışların en güzeli ile imana gelmeli.
‒Senden büyük Allahsız var mı lan şu dünyada?
‒Kendini bestekâr zanneden her şaşkın, daha önceden yazdığı bütün aşk şarkılarını yırtıp atar Buse’yi gördükten sonra. İlhamın kaynağını keşfeder ve her şarkısını Buse’ye yazar ömrünün geri kalanında.
‒Elimde kaldı yazık çiçekleriimleee meeeendiil…
‒Kendini filozof zanneden her aklı karışık, beynini rafa kaldırır. Zekânın bir illüzyon, düşünmenin bir oyalanma; hakikatin ise saf güzellik olduğunu anlar; Buse’yi gördükten sonra…
‒Sen beynini doğuştan rafa kaldırmışsın, spastik Osman…
‒Bana yetki verseler, dünyada kadını temsil eden ne kadar resim varsa yırtar, ne kadar heykel varsa un ufak olana dek kırardım; mağara duvarlarına çizilmişse taşıyla sökerdim onları. Üstünde kadın resmi olan bütün pulları, paraları toplatır imha ederdim, hepsine Buse’nin resmini basardım.
‒Bazı erkek dergilerine de basılmış olabilir, onları da toplatalım mı?
‒Seni sefil… Seni soysuz… Seni… Bir dakika… Bu İsmail dümbeleği niye mikrofona üflüyor şimdi?
Sayın yolcularımız Sandıklı dinlenme tesislerine gelmiş bulunuyoruz, otobüsümüz otuz dakika yemek ve ihtiyaç molası verecektir. Değerli eşyalarınızı yanınıza almanız önemle rica olunur.
‒Nasıl yaa? Sen dört saattir Buse’nin kendini bıraktın da, hayaliyle mi avundun öküzcüğüm! Hâlbuki kız sana karşı ne kadar davetkârdı, tanışma faslını bile o başlattı, elini uzattı sana. Tek yapacağın havadan sudan mevzularla muhabbete dalıp, kendini biraz tanıttıktan sonra samimiyeti arttırmaktı, onun hakkında bilgi toplamaktı. Ama sen bu dört saati beyninde geviş getirerek, kızı yalnız başına koyarak piç etmeyi uygun gördün ya; vallahi bravo… Bu kadar tapındığın şey burnunun dibindeyken, sen sanal âlemi tercih ettin; hatunu yücelttin de yücelttin, en sonunda mağara taşlarını bile sökmeye kalktın. Vallahi normal değilsin sen…
‒E sen de işimi kolaylaştırmadın yani!.. Ne eskortluğunu bıraktın benim kutsal bakiremin, ne firijitliğini… Karşımdaki güzelliği doya doya yaşamama izin vermiyorsun ki, işin gücün fesatlık. Hem ben ruhumda ona öyle bir köşe açtım, orayı öyle güzel yeşerttim ve donattım ki; ona sadece kapıyı açıp kurulması kaldı. Ne kadar sevebildiğini bilirsen sevgin doyurucu olabilir ancak… Şayet, Buse senin dediğin gibi eskortluk yapsaydı bile, kutsiyetinden hiç bir şey eksilmezdi, ona olan yakınlığımdan geri adım atmazdım asla.
‒Ne yapacaktın peki o zaman, parasını ödeyip öyle mi yaklaşacaktın kutsal bakirene, yoksa çalışmadığı saatleri kollayıp simit sarayına mı götürecektin müstakbel ruh ikizini?..
‒Hep böyle alaycı olmak zorundasın değil mi? Senin şu kem duruşunu yok etmek, şu devamlı aşağılayan kibir dolu sesini kesmek için daha ne kadar uğraşmam gerekiyor bilmem ki?
‒Oğlum şu anda uğraşman gereken şey benim sesim, duruşum değil lan; yanındaki yavru… Hiç olmazsa şu molada gözüne gir de, yolculuğun devamı için biraz umudumuz olsun, amma fırsat düşmanı herifsin ha!
Çantasını aldığına göre, inecek galiba benim Afyon kaymağım. Acaba önce tuvalete mi uğrayacak, yoksa lokantaya mı? Acaba ben de tuvalete doğru mu yürüsem, sanki yolumuz kesişmiş gibi, biraz laflarız belki…
‒Hoop, bu onunla ilk yürüyüşün olacak, bunun tuvalete doğru mu olmasını istiyorsun hanzo? Hem karnının aç olup olmadığını da öğrenmen lazım. Eğer aç değilse en azından bir tatlı ısmarlar, kendini sana daha yakın hissetmesini sağlayabilirsin ha…
‒O benim ikramımı kabul ederse, adımı Bahtiyar olarak…
‒Aman aman, Allah aşkına yine başlama! Zaten geldiniz bak, kalk da çıkabilsin yavru ceylanın. Hem önden çıkarsa nereye gittiğini anlar, ona göre bir taktik geliştirebilirsin umarım, nasıl olacaksa!
‒Sola yöneldi benim endamı eşsizim, tuvalet solda mıydı?
‒Nasıl da yuvarlak her şeyi, baksana şu popoya oyyyy oy!
‒Sen şu mola boyunca iğrençleşmeden durabilecek misin?! İstersen inme, otobüste bekle ha!
‒Ne yapacaksın, geviş getirmeye devam mı? Bu mola şansını harcatmam oğlum sana, yürü bakalım…
‒Acaba lokantada mı beklesem onu? Ya direk çay salonuna giderse? Hem sonra hediyelik eşya bölümüne de gidebilir? Kapıda bekleyip de peşine takılsam tuhaf olur, yakışıksız kaçar uf yaa…
‒Al işte, bunu otobüste öğrensey…
‒Şimdi de sen başlama felaket tellalı! Görmüyor musun bizim kaderimiz birleşmeyi zorunlu kılıyor zaten… Abisinin bayan yanı almayı unutması, otobüste tek oturan bayan olmaması, sonra kısa sürede kaynaşmamız; bunlar hep tesadüf mü? Alnımın yazısı derken şaka mı yaptığımı sanıyorsun?
‒Kaynaştın da ne oldu kerkenez, kızı çürümeye bıraktın dört saat… Neyse bak çıkıyor seninki.
Şimdi çay salonuna doğru ilerliyor benim ruh ikizim, acaba sigara da içiyor mu? Gerçi en ufak bir sigara kokusu alamadım ama belki de kötü kokular onun gül nefesine tutunamıyordur, belki de kötü olan her şeyden azadedir benim ruhani liderim, kurtarıcı mesihim…
‒Sen yakında bunun için tapınak filan da yaptırırsın ha…
‒İçimi mi okudun şom ağız?
‒Gerek yok ki, salakları bu kadar yakından tanıyan herkes bunu tahmin edebilir.
‒Sen ciddi bir, zaman ve enerji kaybısın ha benim için. Bazen tamamen kurtulmayı bile düşünüyorum yarattığın gürültüden, soysuz davranışlarından.
‒Nedir sana engel olan, uyurgezer ahmak?
‒İşte bazen akılcı yanından faydalanıyorum, çok uçtuğum zamanlar ayaklarımı yere basmak için senin uyarılarına, önerilerine ihtiyaç duyuyorum ama şu iğneleyici, küstah dilini de çekip kopartmak istiyorum çoğu kez.
‒Başka bir yerini çekip koparırsan bana hiç ihtiyacın kalmaz, bak o zaman benden tamamen kurtulmuş olursun işte… Oğlum abazanlık erdem olsaydı seni evliya tayin ederlerdi ha! Ama bir düşün bakalım, Tanrı senin şu Buse gibi piliçleri niye yaratmış olabilir? İrademizi ölçmek için mi, yoksa bakıp bakıp yalanalım diye mi? Ha… Dikkat et de İstanbul’a gidene kadar bi yerlerin patlamasın!
‒İşte sen busun!.. Senin dünyanda ulvi olabilecek ne var ki? Kime karşı gerçekten sevgi besledin, kime karşı saygı duydun ki… Kimin kadrini kıymetini bildin ha! Sana ilgi duyan her kadını sadece bir zevk aracı olarak gören sen değil misin, onları işin bitince buruşturup atan sen değil misin, sana gönlünü açmak isteyen her kadına ilk fırsatta fermuarını açan sen değil misin? Kadın senin için meninin dışarı atılmasından başka ne ifade etti ki bu güne kadar; ey ruhsuz, ey fırsatçı sefil!
‒Anlat anlat… Zaten kalkmana gerek kalmadı bak geliyor seninki…
‒Ah evet… Buna nasıl sadece bir geliş diyebildin a ruhsuz… Görmüyor musun gece karanlığını yarıp gelen şu nurdan yaratılmış varlığı. Hissetmiyor musun, her attığı adımda sana ödülü ile gelen şu cennetten çıkma huriyi…
‒Sanki hurinin ne işe yaradığını biliyor da dangalak, izin ver de geçsin bari. Buselere boğulası…
Gönül ilacım otobüsün kapısına geldiğinde ben ayağa kalkmıştım bile, merdivenleri çıkarken başını yukarı kaldırıp o eşsiz tebessümü ile:
‒Siz molaya ihtiyaç duymadınız galiba.
‒Yoo, ben de inecektim şimdi…
Tam bu sırada bizim otobüsün mola süresinin bittiğini ilan eden, boğuk‒hışırtılı anons duyuldu. Yolcular birer birer yerlerini alırken o anda çişim olduğunu hissettim… Aslında otobüs tamamen dolana kadar bir koşuda halledebilirdim ama yavru ceylanıma o telaş içinde gözükmek hiç de uygun olmazdı. Ayrıca, zaten mola süresince ihmal ettiğim tomurcuk gülüm, tam yanıma oturmuşken kalkıp gitmem, ondan kaçtığım gibi talihsiz bir izlenim doğurabilirdi… Bir sonraki mola Adapazarı’nda, herhalde o zamana kadar tutabilirim kendimi, dedim.
Bizim ruhsuz da şu geçen dört saati piç ettiğimi söylüyor ama…
‒Artık dört buçuk saat oldu kerizciğim.
‒Her neyse; bu süre zarfında yavru ceylanıma yanaşmak için hiç bir hamlede bulunmamam, ona ne kadar güven telkin etmiştir kim bilir… En azından tacizkar biri olmadığımı anlamıştır benim, Akdeniz akşamım.
‒Yaa… Enayilik madalyan hazır, İstanbul’a varınca takacam onu ben sana…
‒Kim bilir her gün ne tacizlere maruz kalıyordur benim savunmasız ceylanım. Kim bilir kaç ağzı salyalı köpek onu dişlemek için pusuda bekliyor, kaç şehvet düşkünü sapık, onun pürüzsüz bedeni ile doyurmak istiyordur, günahkâr arzularını…
‒Biri beni mi andı, hu huuuu…
‒Kim bilir kimler çıkıyordur her gün yoluna; kim bilir onun ilgisini çekebilmek için ne yarışlar dönüyordur etrafında…
‒En büyük hıyar olma yarışını kesin sen kazanırsın.
‒Kim bilir onun izdivacına kimler talip oldu, kim bilir kaç kişi arşınladı evinin yolunu bu yüzden ve ne servetler serildi önüne kim bilir.
‒Bari adresini al da, mektup filan yazıp öyle öğrenirsin bunları. Moron!..
‒Kim bilir onun ilgisine mazhar olabilmek için ne gibi hünerlere bürünmeli, kim bilir ne üstün meziyetler arıyordur karşısındaki erkekte, benim ana kraliçem…
‒Bilmem… Şöyle kocaman, sımsıkı bir alet olabilir mi?..
‒İğrenç herif, beynimin hangi lobunda olduğunu anlayabilsem hemen yarın aldırırım seni…
‒Beyninin tamamını da aldırsan hava oğlum, sen rahatsızsın çünkü!
Tam bu esnada saçlarını iki eliyle tutup atkuyruğu kıvamına getiren top modelim, ağzında tuttuğu tokayı sağ eliyle alıp, her teli için ölünesi o saçları zarifçe tutturdu ve bana dönerek:
‒Bundan sonraki molayı nerede veriyor acaba, bilginiz var mı?..dedi, beni erite erite.
‒Adapazarı’nda veriyor normalde.
‒O da en az dört beş saat sürer herhalde.
‒Evet, sabah yedi-sekiz gibi varırız Adapazarı’na.
Bu arada İsmail şerefsizi elinde bir kolonya şişesi ile yanımızda belirdi ve şişeyi ceylanıma uzatarak:
‒Kolonya alır mıydınız?..dedi.
Kibarca istemediğini gösteren bir hareketle yüreğime su serpti yavru kuşum. O da üzerindeki efsunlu kokunun kolonya kokusu ile karışıp, büyüsünü yitirmesine razı gelmedi herhalde, benim adil tanrıçam. Doğal olarak ben de reddettim kolonyayı, İsmail şerefsizine sert bir bakış atarak.
Niye sormuştu ki benim yavru ceylanım bir sonraki mola yerini; yoksa uyumayı mı hedefliyordu? Yoksa benim yapamadığımı yapıp konuşmak için bir fırsat mı vermişti bana, aklına kurban olduğum. Zaten uyumak isteseydi, başını yasladığında onu rahatsız edecek bir toka ile saçını tutturur muydu benim fikri harikam? Hem, iki omzuna dağılmış olan o şelaleler dolusu saçı toka ile bir araya getirmesi, bizi bir araya getirmeye davet değil miydi? Hem ayrıca, bir sonraki mola yerini sorup, ‘o da en az dört-beş saat sürer herhalde’ demesi, o dört beş saati benimle muhabbetle geçirme arzusunun zarif bir nişanesi değil miydi? Demek ki o da yeni yeşerecek olan bu aşk’a hazır olduğunu en naif, en gizemli yoldan bana hissettirme kararını almıştı sonunda. Ayrıca yolculuğun başından beri sana göstermiş olduğu bu teveccüh, bu lütuf, senin bu ulvi vazifeye hizmet için seçilmiş olduğunu göstermiyor mu; bu kadar mı duyarsızsın be nankör, be sefil, be ne ile onurlandırıldığından bile habersiz şaşkın!
‒Ömrümde böyle manyak görmedim, yeminle.
‒Sen Buse’den önceki ömrüne ömür mü diyorsun. Ondan önce yaşadığın yılların ne kadar manasız, ne kadar boşluk içinde geçtiğini göremiyor musun? Unutma, bu güne kadar yaşadığın hayatın bir anlamı varsa bile; bu sadece Buse’nin eteğine diz çöküp, o’nun ışığı ile aydınlanabilmen için bir hazırlık evresidir ancak.
‒Diz çökerim ama, farklı amaçla.
‒Kadınlarla yaşadığın her tecrübe, onlar hakkında edindiğin her bilgi; seni erkek olmanın hoyratlığından biraz kurtarıp, Buse’nin huzuruna çıkabilecek inceliğe getiren bir yontulma sürecidir unutma.
Kaptan ışıkları bir kez daha kapattı; sağımdan saçılan mukaddes ışık daha iyi hissedilebilsin diye.
Asıl iş şimdi başlıyor. Şu andan itibaren söyleyeceğin her söz, yapacağın her hareket, belki de Buse’ye olan sadakatinin sınanması üzerine sana kefil olmuş yüce varlıkların onurlanmalarına, ya da mahcup olmalarına neden olacak, liyakatini sen belirleyeceksin.
‒Onlara sadece hayal kırıklığı izletiyorsun Şaban.
‒Buse’nin her sözünü bir emir telakki edip, bütün zekânı ve farkındalığını onu daha iyi anlamaya, daha iyi hissetmeye harcayacaksın ve sonunda onun bir bakışından bile anlayabileceksin ne arzuladığını.
‒Herif arzuluyor heriiiif.
‒Sahip olduğun her marifet, sergileyebildiğin her hüner, onun gönlünü hoş ettiği sürece takdir edilebilir. Ancak, aksi takdirde ayağına dolanır, üzer seni.
‒Biz çarşafa dolandık bile. Sor bakalım, bu göz yaşartıcı sadakati nasıl ödüllendirmeyi düşünüyor senin adil tanrıçan.
‒Ödül beklentisi içinde olmak, ancak senin gibi sefillerin işi olabilir! Onun kendisi, en muhteşem ödül değil mi zaten ey ruhsuz.
‒Birazdan o tokayı çıkarıp da başını koltuğa yaslarsa, uyuyan bir ödülle gidersin artık İstanbul’a.
‒Onun ne yaptığının veya hangi halde olduğunun ne önemi var? Onun varlığı ile tüm âlem şenlenmiyor mu, onun ışığı ile en ücra karanlık bile aydınlanmıyor mu, onun ateşi ile yüreği donmuş herkes ısınmıyor mu; ahh bunu hissedememek ne büyük yoksulluk, ne hazin bir akıbet!..
‒Muamelesi iyi miymiş bari, sorsana.
Tam bu soysuzun ağzının payını vermeye hazırlanırken, zarif bir hareketle tam tepemizde yer alan muavin çağırma butonuna bastı benim kuğu gölü balem, susamış olmalıydı ab-ı hayatım.
Yanan kırmızı ışığı gören İsmail şerefsizi yanımıza gelirken, Buse’nin ‘su’ diyen el ve dudak hareketini anlamış olmalı ki, o nursuz yüzünü daha fazla görmemize gerek kalmadan, bir kaç adım kala geriye döndü. Bu arada, hala yanmakta olan kırmızı ışığı, ikimiz de aynı anda söndürmeye kalkınca; yukarı doğru uzanan ellerimiz birbirine değdi ve şaşkın yüzlerle birbirimize baktık o an. Işığı söndürme zevkini bana bahşetse de, bu ilahi rastlantı onun yüzünün pembe bir gül gibi kızarmasına ve mahcup bir gülümseme ile teşekkür edip, başını cama doğru çevirmesine neden oldu.
‒Senden umudu kesti de, onun için çevirdi başını Kamil.
‒Cama baktığımda deminki tebessümün devam ettiğini, dışarıyı seyrediyor görünse de, aslında bu senkronize el uzatma hadisesinin etkisi altında olduğunu hemen hissettim. Onu hissetmeye başlamam ne büyük fazilet, ne mucizevî bir tekâmül, ne büyük bir zekâ ışıltısı Tanrım.
‒Tanrım söyle şu morona, biraz da beni hissetsin n’olur.
‒Kim bilir yolculuğun başından beri nasıl bir halet-i ruhiye içindeydi benim sebeb-i mevcudiyetim. Ben burada, o’nun aşkından aldığım ilham ve kudret ile gönül sarayımızın duvarlarını birer birer örerken, o neler geçiriyordu içinden kim bilir.
‒O sarayda bol bol otuzbir çekersin artık.
‒Belki de aşkımızın gerekli olgunluğa ulaşması için bana zaman tanımıştı, belki de pişmemi beklemişti benim, sabrına kurban olduğum. Belki de bana derinden yolladığı ruhani bir mesaj ile beni gerçek aşka davet etmişti, hakikat ile buluşmamı sağlamıştı benim, ilahi mucizem, kutsal azizem, mürşidim.
‒İmdaaaat!
Bu arada getirmiş olduğu suyu, yavru ceylanıma doğru uzattı, muavinlerin yüz karası.
Yeni doğmakta olan günün kızıl büyüsü ile insan gözünün seyredebileceği en mucizevî manzara ve insan ruhunun hissedebileceği en mukaddes hal; yavru ceylanımın suyu içmeye başlaması ile devleşti adeta. Bu bir kutsanma anı olmalıydı. Sanki yudum yudum içtiği su değil de bendim; sanki o gül dudaklarla kavradığı bardak değil de…
‒Ulan o dudaklar sadece bardak kavramak için olabilir mi hıyar Osman?
Suyu içtikten sonra elinde tuttuğu boş bardağı ne yapacağını bilemedi bir an benim, her hali güzelim. Başını belki İsmail şerefsizini görür umuduyla zarifçe çevirdi ama o şerefsiz kutsal görevini henüz tamamlamadan yerine oturarak, şu ana kadar yaratmış olduğu garabete bir yenisini daha eklemişti bile. Belki de yarınki yolculukta kime ne hainlik yapacağının uğursuz planlarını yapmaktaydı bu mel’un, bu muavin kılığındaki iblis! İdam cezasının kaldırılmış olması ne kötü!
Acaba İsmail gibi günahkârlar orta çağda nasıl cezalandırılıyordu? Engizisyon, İsmail gibi iblisleri hangi yoldan idam ediyordu mesela? Giyotin olamaz; bu çok ani, İsmail için ödül gibi bir ölüm olur. Muhtemelen yakarlardı bu uğursuzu, geriye külü bile kalmayana dek. Ah salak, Kazıklı Voyvoda’yı nasıl da unuttun. Bence en ideali, günlerce süren ıstırap dolu bir işkenceyi müteakip, kazığa oturtmak ve leşini de yakmak olurdu!
Acaba bu benim için bir tahammül testi olabilir mi? Bu ete, kemiğe bürünmüş iblis ile yaratılmışların en güzelini aynı anda, aynı yerde idrak etmem; beni sınamak isteyen yüce iradenin planlı bir oyunu olabilir mi?
‒Paranoyak manyak!
Bu arada kaptanın ışıkları yakması ile birlikte öne gelen İsmail soysuzu, önce yavru ceylanımın tutmakta olduğu boş bardağı aldı ve muavin koltuğuna yerleşti. O boş bardağı ne yapacaktı şimdi? Allah bilir diğer yolcuların boş bardakları ile çöpe atacaktı bu mukaddes hazineyi, şuursuz it! Bir an kalkıp elinden almak istedim o’nu, bu tarihi hataya engel olabilmek için ama yavru ceylanımın gözüne tuhaf görünebilirdim, bir fetişist gibi. İçim kan ağlayarak izledim, İsmail soysuzunun elinde insafsızca buruşturulan o mukaddes hazineyi.
Sayın yolcularımız, Adapazarı İlhan Tan dinlenme tesislerine gelmiş bulunuyoruz. Otobüsümüz otuz dakika yemek ve ihtiyaç molası verecektir. Değerli eşyalarınızı yanınıza almanız önemle rica olunur.
Yolculuğun başından beri tutmakta olduğum çişim, artık tutulamaz hale gelmişti. Ama büyük bir sorun vardı. Önden koşa koşa tuvalete gitmem, yavru ceylanımın gözünde ciddi bir imaj zedelenmesine neden olabilirdi. O’nun çıkmasını beklemem daha erdemli olacaktı ve ben de öyle yaptım.
Çantasını alarak bir kuğu gibi doğruldu ve emrine amadesini vakur bir tebessümle ihya ettikten sonra, süzülerek otobüsü terk etti, yoluna yüz sürdüğüm. Onun hediyelik eşya bölümüne doğru gittiğini görüp, hızlı adımlarla tuvalete doğru yürümeye başladım. İşimi bitirince elimi yıkamak üzere lavaboya geldiğimde aynaya baktım gayrı ihtiyari. Şu aynada gördüğüm artık eski Osman olabilir miydi?
‒Yok. Eskisinden daha salak bir Osman var artık. Hasan iki salak Osman dört. Hani Hasan’ın iki misli, hiç salak olmayanın dört misli salaklıkta bir salak Osman!
‒Şu aynada gördüğüm yüz Buse’nin o eşsiz tebessümü ile baktığı yüz değil mi, şu yıkadığım el onun tenezzül edip sıktığı el değil mi?
‒Hazır tuvaletteyken şu elle bi rahatlatsan beni?
‒Şimdi ne yapıyordur acaba benim yüce gönüllüm hediyelik eşya bölümünde, kime ne seçiyor olabilir, pişmaniye mi? Sanki gideceği yerde o’nu görenlerin başka bir hediyeye sevinmesi mümkün de.
Dışarı çıkıp hediyelik eşya bölümüne doğru yürümeye başladım. En azından ben de evdekilere bir pişmaniye alır, sonra ilk sabah çayımızı birlikte yudumlarız dedim umut içinde. Fakat onu hediyelik eşya bölümünde göremedim. Belki de göremediğim bir rafın arkasındadır diye içeri girip, iyice baktım ama yoktu, benim efsunlu perim. Lokantada olabileceğini düşündüm, ancak orada olsa bile yemeğimi alıp masasına oturma fikri, fazla cüretkâr göründü bana. En iyisi çay salonunda oturup beklemek olur, belki yemeğini bitirip çay içmek ister de, masama oturup beni bir kez daha ihya eder deyip, boş bir masa seçtim ve oturdum. İkinci çayımı bitirmeme rağmen henüz gelmemişti, benim yanımdayken hasretim. Belki otobüsün etrafında geziniyordur, belki de oturmuştur koltuğuna deyip, yürümeye başladım otobüse doğru, umutla. Fakat ne etrafta, ne de koltuğunda göremedim gönül ilacımı.
Bizim otobüsün mola süresinin bittiğini bu kez daha net, hışırtısız bir sesle duyup, oturdum koltuğuma çaresiz.
Diğer yolcular birer birer yerlerini alırken, Buse’nin yokluğu ile ıssızlaşan otobüsün, daha önceki seyahatlerimde olduğu gibi bıkkınlık verici bir yer olduğunu hatırladım o an. Anlamsızlaştı içindeki güruh ve çıkardığı ahenksiz sesler. Bu bigânelerin arasında olmak bile utanç veriyor bana, sanki Buse’nin yokluğunu umursamamış, sanki onun ışığına hasret kalmamışım gibi. Onsuz bir dünyanın mahrumiyetini hissedememiş bu aymazlarla aynı yerde bulunmak canımı acıtıyor, taa derinden. Bırak otobüsü, tüm Sakarya ıssızlaştı, bırak Sakarya’yı, tüm âlem ıssızlaştı sanki.
Dua etmeye başladım, yakararak Tanrı’ya. Sesim nereye kadar duyulur, kollarım nereye kadar uzanır, niyazım nereye kadar kabul görürse, Buse’ye olan aşkım, oraya kadar uzanacaktı artık. Yağmura en hasret toprağın duası değil miydi bu, güneş’e en muhtaç çiçeğin çırpınışı değil miydi bu, anneye en muhtaç bebeğin feryadı değil miydi bu?
‒Sağa bak avanak.
Tam bu esnada gördüğüm şey beni sevince boğdu. Yavru ceylanımı cep telefonu ile konuşurken gördüm otobüsün tam sağında, hem de neşe içinde. Yüreğim nasıl coştu, ruhum nasıl canlandı anlatamam.
‒Manitasıyla konuşuyor herhalde baksana, kırıta kırıta.
‒Nasıl da gülüyor o incilere inat dişleriyle gözlerimi kamaştırarak, benim sevinç yumağım. Kim bilir ne kadar nüktedan, ne kadar cıvıltılı bir mizacı vardır. Kim bilir ne büyük bir neşe kaynağıdır çevresindeki şanslılar için benim, ölüyü diriltenim.
‒Senin ölü bok dirilir! Ceset Osman!
‒Sakarya Sakarya olalı böyle şanlı bir şölen gördü mü acaba, böyle canlı oldu mu hiç; havası, toprağı, suyu. Sakarya Nehri hiç coştu mu böyle, asr-ı saadeti yarıp geçerken taşıdığı suyu, müjdesiyle götürürken başka diyarlara…
‒Bizim otobüs de salak Osman taşıyor İstanbul’a.
‒Demek ki birazdan yanıma oturacak, varlığı ile beni bir kez daha onurlandıracaktı gönül koltuğumun yegâne sahibi. Eh zaten İstanbul’a en az iki-üç saat yolumuz yok mu?
‒Sanki Almanya’ya kadar gitseniz n’olacak, fırsat düşmanı öküz!
Fakat şu telefonla konuştuğu kim olabilirdi? Acaba gelişini müjdelediği bir aile ferdi mi? Yoksa İstanbul’a sağ salim varıp varmadığını merak eden Antalya’daki unutkan abi mi? Yoksa benden çok önce onun gözüne girmeyi başarabilmiş zavallı bir hasım mı? Eğer böyle biri varsa; kiminle rekabet ettiğini bile bilmeyen bu talihsiz hemcinsim, Buse’yi sadece, onu en çok sevenin hak edebileceğini öğrenmeli artık! Bunun bir adanmışlık yarışı olduğunu anlamalı, hasmım olamayacağını görmeli ve haddini bilerek geri çekilmeli aşkımızın huzurundan! Eğer diretirse soysuzca, şunu bilmeli ki; eğer Raskolnikov sırf para için o yaşlı kadını öldürdüyse; ben Buse’ye olan aşkım için erkek neslinin kalanını gözümü bile kırpmadan öldürebilirim, hiç bir engel bırakmam aşkımın önümde!
‒Faşist ibne n’olacak. Kendini temizle de bari insanlığın geri kalanı rahat etsin!
‒Buse’ye olan aşkımın, iki fani arasındaki beşeri bir aşk ile karıştırılması kabul edilemez; bunu idrak edemeyenlerin cehaleti ve duyarsızlığı mazur görülemez! Bu aşka engel olmaya çalışmanın en büyük günah ve işlenebilecek en büyük insanlık suçu olduğu bilinmeli ve herkes önünde saygı ile eğilmeli!
‒Oğlum ben farkında olmadan altın kaplama filan mı gördün lan karınınkinde?
Bu arada telefonla konuşmasını bitiren dudu dillim otobüs’e teşrif ettiğinde, ben çoktan ayağa kalkmış ve gerekli duruşu almıştım bile. Göstermiş olduğum özeni, takdir ettiğini gösteren sıcak bir gülüşle geçti koltuğuna, gönlümün bir numarası. Ve içinden bir dergi çıkarmış olduğu çantayı yerine asıp, okumaya koyuldu âlim bir duruşla.
Şükretme ihtiyacı duydum o an, pek de âdetim olmadığı halde ve ne kadar nankör olduğumu hatırladım hicap duyarak. Tanrım ben ne yapmış olabilirim, bu şerefe nail olabilmek için? Hangi sevabım yüzü suyu hürmetine ödüllendiriliyorum, bu haddimden fazla güzellik ile? Hangi hikmetinle layık gördün beni, cihandaki en bahtiyar kulun olmaya? Nasıl taşıyacağıma hükmettin bu ağır mesuliyeti, düşüncesi bile beni ezip geçerken? Nasıl nakşettin yüreğime ömür boyu yeşerteceğim bu ilhamı, bu mukaddes aşkı? Ben meğerse, ne sevgili kulunmuşum senin.
‒O Tanrı’da adalet olsa senin gibi denyö ile beni aynı bedene hapseder miydi lan?
‒Derginin sayfalarını nasıl da itina ile çeviriyor benim eşref saatim, bir önce okuduğu sayfanın hakkını kibarca teslim ederek.
‒Senin yerinde normal biri olaydı, o yavruyu çevire çevire okurdu şimdi, meczup Osman!
‒Yolun iki yanına dizilmiş servi ağaçları, sanki nefesini tutmuş onun geçmesini bekliyordu, huşu içinde. Yeşil bu kadar güzel miydi, bu kadar derinden mi geliyordu ışıltısı? Bu kadar sarıyor muydu insanı, yeşilin büyüsü ve eşsiz manzarası.
‒Moronların rengi mor olur mor.
‒Sadece ben değil, âlem mest şu anda. Bulutlar bile teyakkuz halinde sanki, kol kanat germişçesine aşağıdan geçen mukaddes ruha.
‒Bence aşağıdan geçen salağa gülüyorlardır.
‒Bulut olasım geldi o an. Çekilip göklere bakmak istedim dünyaya, fani olan her şeyin fevkinde, sonsuz bir huzurla.
‒O senin dediğin Zülfü’nün şarkısı oğlum, Buluut mu olsaaaam…
O esnada bitirmiş olduğu dergiyi bana doğru uzatıp, zaten hiç ayrılmadığım o nur cemalini, tebessümü ile taçlandırarak.
‒Göz atmak ister miydiniz Osman Bey?..dedi, benim ikram’ı şahanem.
Bu bir imtihan olmalıydı! Bütün ruhumun ve zihnimin onunla meşgul olduğunu bildiği halde, asla okumayacağım dergiyi niye uzattı ki bana, benim her şeyi muammam? Yoksa sadakatimden şüphe mi ediyordu? Yoksa her şeyi anlayıp anlamadığımın, latif bir kontrolü müydü bu? Teşekkür edip, istemediğimi söyledim doğal olarak.
Bu arada elinde bir kolonya şişesiyle bir kez daha, hadsizce beliren İsmail soysuzu, elindeki kolonyayı uzattığında, ikimizin de istemeyeceğini belli eden bir hareket yaptım, bütün nefretimi en amiyane biçimde kendisine yollayarak. Fakat bunu anlamasını beklemenin bir saflık olduğunu çabucak öğrendim, hem de en sinir bozucu yoldan. Buna rağmen kolonyayı Buse’ye doğru uzatınca bu beyni düzüşmüş muavin parçası, tuttum elini sıkıca ve engel oldum, onun soysuz tacizine ve bu affedilmez aptallığa. Hala ne olduğunu anlayamadığı, o ebleh suratına en tiksinç biçimde yansımış olan bu mel’una, istemeyeceğini bu kez de sesli olarak söyledim, mecburen:
‒Buse Hanım kolonya istemiyorlar.
Fakat yavru kuşum hiç ummadığım bir hareket ile:
‒Biraz alayım…diyerek elini uzattı, benim nispet’i şahanem…
Bunu fırsat bilen İsmail şerefsizi, kolonyayı Buse’nin eline dökerken bir yandan yüzüme: ‘Hani istemiyorlardı ha, ne tutuyorsun elimi’, der gibi baktı yavşakça. Orta çağda olmadığımız için üzüleceğim kimin aklına gelirdi?
Avucuna aldığı kolonyayı yüzüne süren misk-ü amberim, teşekkür etti İsmail yavşağına, talihsizce. Acaba kolonyayı almakla nasıl bir mesaj vermişti bana, neyi anlamamı istemişti. Acaba sadece onun alışkanlıklarını bilmemin, onu memnun etmeye yetmediğini mi göstermişti? Acaba sürprizlerle dolu olduğunu ve ele avuca sığmadığını mı anlatmıştı, bu kurnaz yolla? Yoksa ona uzanan yolun ‘bir’ değil de, labirentlerle dolu olduğunu mu öğretmişti bana, benim feyz-i şahanem, mektebim, medresem.
Tam bu sırada, otobüsün İzmit Tüneli’ne girmesine bir kaç metre kala, çok tatsız bir hadise gerçekleşti. Muhtemelen mola yerinde yediği yabancı yemeklerin hazım sıkıntısını çeken yavru ceylanım; araba lastiğinin patinaj sesini andıran bir ses çıkararak, talihsizce yellendi.
‒Osurdu lan seninki.
‒Kes sesini münasebetsiz!
‒Osmaan, Osmaan osuruğma düüşmaan.
Tünelden çıktığımızda, benim bile hissetmek zorunda kaldığım o kesif koku, otobüs’ün ön tarafını sarmıştı bile. Bu talihsiz kaza, arka koltukta oturan iki hadsizi çok eğlendirmiş olmalı ki, küstahça güldüklerini duydum, esef içinde. Bir an arkaya dönüp hadlerini bildirmek geldiyse de içimden, deminki kolonya hadisesini hatırlayıp, bağrıma taş bastım yeniden.
Belki küçük bir ‘pırt’ olsaydı sorun yoktu ama o nahoş sesin bu kadar uzun sürmesi ve kokunun arkadaki yolcuların bile hissedebileceği kesiflikte olması, yavru ceylanımın yüzünü allara bürümüş, mahcubiyet içinde camdan bakmasına neden olmuştu maalesef.
‒Bana bak lan, yatakta da böyle osurursa, benim hevesim kaçar ha.
‒Acaba yellenme yolu ile bana bir şey mi anlatmak istemişti, benim yavru ceylanım.
‒Ulan bari osuruktan mesaj çıkarma, yuh beee.
‒Bunun hikmetini anlamanı bekleyen kim zaten, ruhsuz!
‒Bana bak lan, o anda kibrit çaksaydın otobüs havaya uçardı ha.
‒Sen benim aşkımın böyle şeylerle sarsılacağını mı sanıyorsun, inançla inşa ettiğim o sarayın, bir rüzgârla yıkılacağını mı düşünüyorsun ey gafil! Buse’ye olan aşkım koşullara bağlı olabilir mi? Ben onun her haline meftunum, her şeyine müptelayım artık.
‒Artık osuruk müptelası bir Osmanımız var, hadi hayırlı olsun.
İsmail iblisi bu kez, elinde bir yolcu listesi ile belirdi yanımızda. Tek tek yolculara nerede ineceklerini sorup, Anadolu veya Avrupa yakasında inecekleri işaretliyordu, bu muavin faciası.
Ben Alibeyköy’de ineceğimi söyledikten sonra büyük merak içinde Buse’nin cevabını beklemeye başladım. Ve maalesef korkulan oldu, Anadolu yakasında ineceğini söyledi benim, yanımdayken gurbetim. Beni tarifsiz bir sükût-u hayalle baş başa koymuştu yavru ceylanım, bir saat önce otobüsü terk edeceğini söyleyerek. Bağrıma taş basıp beklemeye koyuldum, hiç gelmemesi gereken veda anının yakıcı ateşini, derinimde hissederek.
İzmit körfezi bu kadar sessiz miydi, bu kadar durgun muydu suyu; yoksa içimden çağlayan duygu seli mi susturmuştu onu? Önceki yolculuklarımda İstanbul’a yaklaştığım için beni sevinçle uğurlayan bu yerler şimdi, yaşanacak en hazin vedanın teessürüne bürünmüştü sanki. Önümde uzanan hayatı düşündüm o an, geride kalan beyhude kısmı, hiç yaşanmamış gibi.
‒Bak bunu iyi söyledin işte, ziyankâr herif.
‒Artık Buse’nin aşkına adanmış olan istikbalim, onun ektiği sevgi tohumunun yeşermesi için çabalayacağım ve sonunda huzuruna diz çöküp ışığına talip olacağım bir merhale değil mi?
‒?..
‒Yoksa bencillik miydi bu yaptığım? Yoksa bir yüreğe sığmayacak kadar büyük bir aşkı, hapsetmeye mi çalışıyordum küçücük yüreğimde? Yoksa herkesin nasiplenmesi gereken bu yüceliği kendime mi saklıyordum egoistçe, alçakça? ‘Buse!’ diye bağırmalı mıydım yoksa, bütün cihana?
‒Bir resmini al lan bari.
‒Yoksa paylaştıkça mı yeşerecekti bu sevgi tohumu, besledikçe mi uzanacaktı göklere; ona inananların el birliğiyle?
Sessizliği hissettim o an, daha önce hiç olmadığı gibi, hiç olmadığı kadar. Dinginleşti tüm ruhum ve onu çevreleyen ne varsa. Önce korktum, ölüme yaklaştığımı hissederek, sonra teslim oldum ona; beni götüreceği yeri görüp, sonsuz özgürlüğün zevkine ererek. Bu hafiflik, ne eşsiz!
Sonra, ölüme en yakın olduğum anda, kendimi en canlı hissettiğimi görüp, halime güldüm.
Merhamet bana ne uzakmış meğer.
Yavaş yavaş terk etmekte olduğumuz İzmit Körfezi’ne baktım son defa. Şükranlarımı sundum, coşkun duygularımı durgun sularında eritip, mutlak sessizlik ile beni uğurlayan bu güzel vatana; bu aziz suya.
Temaşa… Göz’ün bu kadar yakınında mıydı? Ses… Yüreğin bu kadar içinde miydi? Niye bu hal, biraz sonra uçup gitmek zorunda? Niye bu kadar perde var gözümün önünde, niye bu gürültü susmaz zavallı zihnimde, niye bu kadar ıstırap var insan eliyle? Yazık.
Acaba şimdi ne halde, deminki mahcubiyeti biraz azaldı mı yavru ceylanımın? Demeye kalmadı… Çantasındaki telefondan gelen iki münasebetsiz ‘bip’ sesi ile sarsıldım!
O an bütün telefon operatörlerini, hatta uzaydaki bütün haberleşme uydularını patlatmak istedim!!! Teknoloji dediğin şey bu kadar da insanlık düşmanı ve duygu katili olmamalı, sevenlerin arasına bu kadar girmemeli!
Mesajı okuyan ceylanım, bir piyano resitali veren parmak zarafeti ile, karşı mesaj yazmaya koyuldu.
‒Nasıl saks çaldığını da görmek isterdim doğrusu.
‒Soysuz seni!..
Demeye kalmadı, bu sefer İsmail iblisi, o lanetli suratı ve iğrenç sesi ile:
‒Sizin bagajınız var mıydı?..diye sordu, sefilce…
Ben olmadığını söyleyip, yavru ceylanımın cevabını beklemeye koyuldum, acı bir merak içinde.
‒Benim de yok…Cevabını duyunca, bir kez daha yıkıldım.Demek ki bagajın yanında bavulunu almak için beklemeyecekti. Demek bu kadar ani olacaktı ayrılık anı,bu kadar
çabuk kaçacaktı benim yavru ceylanım.
Ona son bir defa bakıp, bu eşsiz güzelliği iyice ruhuma kazımak istedim ama gözlerim kamaştı, çok bakamadım. Bir tokat yemişçesine sersem, başımı yasladım koltuğa, gözümü kapadım.
Bu arada otobüsümüz, garajın olduğu Dudullu’ya girmişti bile. İnecek olan yolcuların telaşına ek, kaptanın açmış olduğu radyodan gelen harika şarkı, derin hislerime tercüman olmuştu sanki.
Ömrümce hep adım adım,
Her yerde seni aradım.
Ben kalbimden, başka yerde,
İnan seni, bulamadım.
Otobüsün camına vuran yağmur damlaları ile gözümü açıp, huşu içinde baktım bu mübarek ayine, İstanbul rahmetiyle ağırlıyordu Buse’yi, temiz yollar seriyordu önüne.
O ne âlemde acaba? Diye baktığımda ise, sabah rehaveti ile gözleri mahmur, yağmur seyri halindeydi benim, kozmik mucizem.
‒Telefonunu al lan bari, kozmik salak!
‒Bizim haberleşmemiz telefonla olabilir mi, a güdük sefil.
Otobüs garaja tamamen yanaştığında, yavru ceylanım çantasını alıp doğruldu ve buruk bir tebessüm ile:
‒İyi günler Osman Bey…dedi, deminki talihsiz kazanın mahcubiyeti ile…
‒İyi günler Buse Hanım…dedim, söylemesi zehir gibi acı gelse de.
Şiddetini biraz arttırmış olan yağmura teslim ederek kendini, uzaklaştı gözlerden ruhumun aynası. O bilmiyor muydu sanki, geride bıraktığı ışığı ve hiç sönmeyecek bu cevheri.
‒Aaa osuruğu unutma!
‒Buse ile geçirdiğim sadece bir yolculuk olabilir mi, bu mucizevî serüven sadece bir tesadüf ile izah edilebilir mi?
‒Bence abisi ‘öküz yanı’ alarak cezalandırmış onu.
‒Gezilmez yerlerde gezdirdi beni, görülmez olanı gösterdi bana, söylenmez olanı söyletti benim, merhameti eşsizim.
‒Hastasın sen oğlum, hem de ağır hasta.
‒Buseee.
‒Hastaaaaa.
‒SON ‒